رباعیات عمر خیام

مــائیم و مــی و مطــرب و این کنـج خــراب

جان و دل و جـــام و جامه در رهــن شـراب

فارغ ز امیــــــد رحمــت و بیــــــم عــــذاب

آزاد ز خــــاک و باد و از آتــــــــــش و آب

آن قصـــر کــه جمشید در آن جــــام گرفت

آهـــو بچه کـــرد و شیــــر آرام گــــــرفت

بهـــرام که گـــور میگرفتی همـــه عمـــــــر

دیـــدی چـــه گونـــه گـــور بهـرام گـــرفت

ابـــر آمد و باز بــر سبـــزه گــــــــــریست

بی بـــاده ارغـــوان نمی بایــــــــــد زیسـت

این سبزه کـــــــه امــــروز تماشاگه ماسـت

تا سبـــزه خاک مـــــــا تماشا گــه کیـــست

اکنــــــونکه گل سعـــادتت پــــر بــــارست

دست تـــو زجــام می چـــرا بیکـــار است

می خـــور که زمـــانه دشمنی غــداراست

دریافتــــن روز چنیـــن دشــــــوار اســت

ای چـــرخ فلک خـــرابی از کینه تــــوست

بیـــدادگـــری شیــوه دیــرینه تـــــــــــوست

ای خــــــاک اگـــــر سینـــــه تـــو بشکافنـد

بس گــــوهـــر قیمتی در سینـــــــه تــوسـت

این کــــوزه چـــون من عاشق زاری بوده ست

در بنــــــد سر زلـــف نگـــــــاری بـــوده ست

این دسته کـــه برگـــردن او می بینـــــــــــــی

دستی است که بر گـــردن یـــاری بـــوده ست

پیش از مـــن و تـــو لیل و نهاری بـــــوده ست

گـــردنده فلـــک نیز بکــــاری بـــــــــوده سـت

هــــرجا که قــــدم نهـــی تو بـــر روی زمیـــن

آن مـــــردمک چشـــم نگـــآری بــــــــوده ست

تـــا چنـــد زنم بــــروی دریــــــــا هـــا خشت

بیــــزار شدم ز بت پـــــرستــــان و کنـــــشت

خیــــــام کـــه گفت دوزخـــی خواهد بـــــــود

کـــه رفت بـــه دوزخ و کـــه آمد زبــــــهشت

چــون لاله بنو روز قــــدح گیـــــــر بــدست

با لالـــه رخـــی اگـــــــر ترا فــرصت است

می نـــوش بخـــرمی که این چــــرخ کهــــن

ناگاه تـــرا چـــون خاک گــــردانــــــد پسـت

میلاد گل نرگس

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

از دور دست ها، صدائی آمدنت ررا مژده می داد ، آن گاه که می خواندم « واسمع دعائی اذا دعوتک » ( و چون تو را بخوانم ، اجابتم کن ) ؛ آن هنگام که عین اقضات ، شکوای غریب سر می داد : «غم ها بر من هجوم آورده اند و به سویم گردن کشیده اند. وجودم خوابگاه آنهاست و آرامش را بدان راهی نیست» ، از میان سایه های ساکت درخت ،آن گاه که ساقه های سبز پرستاره را شاهدانشهر ، وجین می کردند .« واسمع ندائی اذا نادیتک » ( و آن گاه که تو را ندا دهم ، ندایم را بشنو ) .کمی آن سو تر از همه دشت ها وآبی دریاها ، آنجا که ماهیان ندیدیه غیر از آ ّ ، پرس پرسان ز هم که آب کجاست ، بر تارک همه صخره ها ، نقشیبه یاد خط تو بر آب می زدم

ای عزیز !

گریزپائی بی سر و پا ، بر آستانه نیمه شعبان پناه آورده است.

« فقد هربت الیک » و در حضور حضرتت ایستاده است «و وقفت بین یدیک » ، «مستکینا" لک » ، « متضرعا" الیک » در حالی که به درگاهت با پریشانی تضرع می کند ؛ با همه بی چارگی اش !

بنده ای گم کرده راهم ؛ از جنس همان ها که که سر پناهیبرای باران فتنه ها نیافته اند ؛ از طایفه همان ها که خواب نوشین بامداد رحیل ، سال هاست که از سبیل بازشان داشته و بنگ « کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش » د رگوششانطنین انداخته است

من از تیره همان ها هستم که به هوای کوی تو آمده اند ، بل که از بند هوا رها و به امید روی تو آمدند ، تا مگر ز تو کامروا شوند. اما من ، نه رها زبند هوا شدم ونه زتو کمروا . از زنجیر پاره کرده ام و چونان مجانین ، سر به دیوار انتظار می کوبم . در میان همه این روزها و ساعت ها و دقیقه اه و ثانیه ها ، د ست و پا می زنم و از عسرتی که گریبانم را گرفته ، ناله می کنم !

ای عزیز

فقیر و خسته به درگاهت آمدم ، رحمی ، ! آمد ه ام با بضاعتی ناچیز ! با هر چه که کرده و نکرده ام و ازهمه سخت سخنی ها و سست عهدی ها و نقض پیمانی ها شرمسارم . این چنین است که دیگر عروس فکرم ،از بی جمالیسر بر نگیرد و دیده یـا س از پشت پای خجالت بر ندارد و در زمره صاحب دلان متجلی نشود تا مگر به اشارتی ، از ابر هدایتی ، بارانی برسانی !

عزیز

سال که به این روزها می رسد ، غربت و غم و انتظار _ دست در دست هم _ گریبانم را می گیرد.

و آه ! آه ! که در میانه این همه و چراغ ، چقدر غایبی !

در لحظه لحظه هایم ، حضورت را به شهادت می طلبم که آنچه بر من می رود ، غفلتی است که در ساحت آن گرفتار آمده ام ؛ غفلتیکه مایه آن غیبت توست . چه می گویم ! زبانم بریده و دستم شکسته باد ! و مگر تو غایبی !

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

خراب باده لعل تو هوشیارانند

و مگرمی توان گفت که حضورت از ما دریغ شده ! و اصلا" تو مگر حاضر و غایب داری !

تو نه مثل آفتابی که حضور وغیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

این ذره معلق میان زمین و آسمان از همه غایب تر و تو از همیشه حاضر تری !

ای عزیز

بندگان گم کرده راهبر آستان نیمه شعبان ، نام تو را می خوانند ؛ نامی که در میان همه نام های منسوب تو مدفون است ؛ نامی که نام توست اما تو را با آن نمی خوانند واین کمترین ، بر آستان نیمه ماه شعبان ، هدایت می طلبم از آستانت ، سامان می جوید از درگاهت و راه می خواهد ؛ راهی که تو نشان دهی ؛ طریقی که تو بر طلیعه آن اشاره فرمائی ؛ راهی که دیدگان خسته و مشتاق ، سالیانی است برآن به انتظارند.

خلاص حافظ از زلف تاب دار مباد

که بستگان کمند تو رستگارانند

رباعیات عمر خیام

من بنده عاصیــــم رضـائـــی تـــو کجــاست

تاریک دلم نـــــور و صفائـــی تـو کجاسـت

برمن بهشت ار بــطا عـــت بخشــــــــــــی

این مـــزد بود لطف و عطــــای تو کجاسـت

نیکی و بـــدی کــه نهـــــــاد بشــــــراست

شادی و غمــــــی که در قضا و قدر است

با چــــرخ مکــن احواله کانـــدر ره عقــل

چـــرخ از تـــو هزار بار بیچـاره تراسـت

زنهـــار زجـــام مـــی مرا قوت کنیــــــد

وین چهـــره کهــربا چــــو یاقوت کنیــــد

چـــون مرده شوم ببــــاده شویـــد مـــــرا

وز چـــوب رزم تخـتـه تابـوت کنید مــرا

هــــر جاه که گلـــی و لاله زار بــودست

آن لاله زخـــــون شهر یــــار بــــودسـت

هــــر برگ بنفشه کــــز زمین میـــرویــد

خالیست کـــه بر روی نگـــاری بــودست

لب بــر لب کــوزه بــردم از غــــایـت آز

تازو طلبــم واسطــه عمــــــــــــــر دراز

لب بـــر لب مــن نهـــاده میگفت بـــــراز

می خـــور کــه بــدین جهان نمی آئی بـاز

تا زهــره و مــه در آسمــان گشت پـــدید

بهتــر زمی نــاب کسی هیچ نـــدیــــــــــد

مـــن در عجبــم ز می فروشان که ایشـان

به زآنچــه فروشنــد چــی خواهنـد خریـد

بــر خیز و بیا بتـــــا بـــــــرای دل مــــــــا

حـــل کـــن به جمـــال خویشتــن مشکل ما

یک کــــوزه شراب تا بهم نـــوش کنیــــــم

زان پیش کــــه کـــوزه ها کننـــد از گل ما

گـــر می نخـــوری طعنــه مــزن مستانــرا

بنیاد مکـــــن تو حیلــــه و دستــانـــــــــــرا

تو غـــره بدان مشو که می نخـــــــــــوری

صد لقمه خــــوری که می غلامست آنـــرا

هــر چند که رنگ و بـــوی زیباست مـــرا

چون لالـــه رخ و چو سرو بلاست مــــرا

معلـــوم نشد کـــه در طــرب خـــانه خاک

نقاش ازل بهـــر چه آراست مـــــــــــــــرا