شعری از مولانا

ای آفتـــاب سرکشــان بــا کهکشــان آمیختــــــی مانند شیــــــر و انگیـــن بــــــا بندگان آمیختــــی یا چون شراب جان فزا هر جزو را دادی طرب یـــا همچـــو باران کـــرم با خاکـــدان آمیختـــی یـــا همچـــو عشق جـــان فدا در لاابالی مـاردی با عقل پر حــرص شحیح خــرده دان آمیختــــی ای آتش فـــروان روا در آب مسکن ســاختــــی وی نرگس عالـــی نظر با ارغـــوان آمیختـــــی چنــدان در آتش درشدی کتش در آتـــش درزدی چنـــدان نشان جستی که تو با بی نشـان آمیختــی ای سر الله الصمــد ای بازگشت نیــک و بـــــــد پهلـــو تهی کــردی زخود بــــا پهلـــوان آمیختی جان ها بجستندت بسی بویی نبرد از تو کســـــی آیس شدنـــد و خسته دل خود ناگهـــــان آمیختـی از جنس نبــود حیرتی بی جنس نبــــود الفتـــــی تو این نه ای وآن نه ای بـــــا این و آن آمیختـــی هــــردو جهان مهمان تو بنشسته گـــرد خوان تـو صــد گونه نعمت ریختی بـــــا مهمـــــان آمیختی آمیختی چندانک او خــود را نم دانــــد ز تــــــو آری کجـــا دانــد چو تو با تن چـــو جان آمیختی پیرا جوان کردی چو تو سر سبز این گلشن شدی تیــرا به صیدی دررسی چــون بــا کمان آمیختی ای دولت بخت همـــه دزدیده ای رخت همــــــه چالاک رهـــزن آمدی بـــــــا کـــاروان آمختــی چرخ و فلک ره میــرود تا تو رهش آمــوختــی جـــان و جهان برهم می پرد تا باجهان آمیختــی حیرانم اندر لطف تو کاین قهر چون سر میکشــد گـــــردن چو قصابان مگــــر با گردران آمیختی خوبان یوسف چهره را آموختــــی عاشق کشــی و آن خار چون عقربت را بــا گلستان آمیختــــی این را رها کن عارفا آن را نظر کن کز صفــــا رستی ز اجزای زمیــن با آسمـــــان آمیخـتــــی از بام گــردون آمدی ای آب آب زنــــــدگــــــی از بـــام ما جولان زدی با نــاودان آمیختــــــــی شب دزد کی یابد تو را چون نیستی اندر ســــرا بر بام چابک میـــزنی بـــا پاسبــــــان آمیختـــی اسرا این را مو به مو بی پرده حـــرفی بگـــــو ای آنک حـــرف و لحن را اند بیــــان آمیختــی

عشوه های پنهانی

عشوه‌های پنهانی

بُد مرا شب دوشین بزمکی به پنهانی        کز درم در آمد یار با جمال نورانی

گفتم این سخن هر دم نزد دلبرِ جانی      ساقیا بده جامی زان شراب روحانی

تا دمی بیاسایم زین حیات جسمانی

آمد از در و بنشست با وفا کنار من        بزم ما گلستان کرد یار گلعذار من

گفتمش دلا بنگر چشم مست یار من       بی وفا نگار من میکند به کار من

خنده‌های زیر لب عشوه‌های پنهانی

روشن عالمی را چون از جمال وی دیدم      نشئه وصال او خضر نیک‌پی دیدم

در خرابه ساقی را مِی کشان ز وی دیدم      زاهدی به میخانه سرخ رو ز مِی‌ دیدم

گفتمش مبارک باد بر تو این مسلمانی

از صفای رخسارش زنگِ لوحِ دل شُستم      از لبان می‌ گونش همچو غنچه بشکفتم

او کله فکند از سر من چو زلفش آشفتم        کاکل پریشانش دیدم و به دل گفتم

کاین همه پریشانی بر سر پریشانی

دین و دل ربود از من باز آن بت ترسا        عالمی چو صنعان کرد آن صنم به یک ایما

زاهدا مده پندم بیش ازین تو ای دانا            از حرم گذشتم من راه مسجدم منما

کافر ره عشقم داد از این مسلمانی

کعبه را بنه ای دل دیر را زیارت کن         مُلک هستی خود را در رهش تو غارت کن

گر هلاک من خواهی ای صنم اشارت کن           خانه دل ما را از کرم عمارت کن

پیش از آنکه این خانه رو کند به ویرانی

ای نگار مه سیما بشنو از وفا پندم        من به دام زلف تو چون اسیر در بندم

تا تو را بُتا دیدم دل ز غیر برکندم       گر تو بر سر جنگی من سپر بیفکندم

میکُشی مرا آخر میکِشی پشیمانی

سِرّ عشق مه رویان بر ملا نمی‌شاید      بعد هر"نعم" جانا حرف "لا" نمی‌باشد

کس چو من ز هجرانش مبتلا نمی‌شاید        ما سیه گلیمان را جز بلا نمی‌شاید

بر تن بهائی ریز هر بلا که بتوانی

(شیخ بهائی)

حکایتی از گلستان سعدی

حکایتی از گلستان سعدی یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودم و سحر در کنار بیشه‌ای خفته، شوریده‌ای که در آن سفر همراه ما بود نعره‌ای برآورد و راه بیابان گرفت و یک نفس آرام نیافت. چون روز شد گفتمش آن چه حالت بود، گفت بلبلان را دیدم که به نالش در آمده بودند از درخت و کبکان از کوه و غوکان در آب و بهایم از بیشه، اندیشه کردم که مروت نباشد همه در تسبیح و من به غفلت خفته.