تا کی به تمنای...........

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه
ای تیره غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب زمیانه
رفتم به در صومعه عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد
در میکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی ...کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم ..من که روم خانه به خانه
عاقل به قوانین خرد راه تو پوید
دیوانه برون از همه آئین تو جوید
تا غنچهء بشکفتهء این باغ که بوید
هر کس به بهانی صفت حمد تو گوید
بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهایی که دلش زار غم توست
هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیر "خیالی" به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

**********************

شیخ بهائی

فرا رسیدن ماه رجب

فــــرا رسیـــــدن مـــاه پــر خـیـــر وبــرکت مــــاه ولایت ماه مــولای درویشـــان علی(ع) را به

محضر امام عصر( عج) و به همه سالکان راه حضـــرت  دوست تبــریک عــرض مینمــایم

سرخوش و مستم ز ولای علی

جان دو عالم به فدای علی

چنگ زن و دف کش و تنبوری ام

عاشق و دیوانه برای علی

ما همه مستان در حیدریم

کس نگزینیم به جای علی

ای همه ارواح جهان در جسد

شیر خدا حضرت جبل الاسد

غوث به قربان صدای توام

نفس محمد به فدای توام

به به از این صبح سعادت _اثر

گردش پیمانه شمس و قمر

ای رمه عشق چه هی هی شده ست

ناله تنبور و دف و نی شده ست

صف بزن ای عشق که یار آمده ست

دف بزن ای دل که نگار آمده ست

بلبله افتاده به بابل مگر

ولوله انداخته در دل مگر

راست نگه کن به بت برهمن

هلهله افتاده ز چین تا شکن

گل به لب بادیه باز آمده ست

شور به صحرای حجاز آمده ست

ای همه بحر تتنا کف بزن

زلف پریشان کن و بر دف بزن

بین چه بتی آمده الیاس_خم

در قدمش خضر مبارک قدم

بین چه شهی بر خی تمثال او

یونس و ادریس به دنبال او

شیرم و بر هر دو جهان قالبم

عبد علی بن ابی طالبم

ای به ولای تو تولای من

ای علی عالی اعلای من

یا علی آن کس که تو را بنده نیست

در حق الله شناسنده نیست

ای ز گل عشق تو دیر و کنشت

دست تو پروانه باغ بهشت

یا علی این سر به فدای شماست

بنده ز جمع فقرای شماست

مرده بودم زنده شدم

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم دیـــده سیــر است مــــرا جـان دلیـر است مـــرا زهـــره شیــر است مــرا زهــره تـابنــــده شدم گفت که دیــوانـه نه​ای لایق این خـانـــه نــــــه​ای  رفتـم دیـوانه شدم سلسله بنـــدنــــــــده شدم گفت که سرمست نه​ای رو که از این دست نه​ای در هــوس بــال و پـــرش بی ​پــر و پرکنده شدم رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شــــــدم گفت که تو کشته نه​ای در طــــرب آغشته نه​ای پیش رخ زنــــده کنش کشته و افکنــــــده شدم گفت که تــــو زیرککی مست خیــالی و شکــی گـــول شدم هـول شدم وز همه بـرکنـده شدم گفت که تو شمع شدی قبلـه ایــــن جمع شدی جمــع نیــــم شمع نیـــــم دود پـراکنــده شـدم گفت که شیخــی و سری پیش رو و راهبـــــری شیخ نیــــــم پیش نیـــم امر تو را بنــــده شدم گفت که با بـــــال و پــــری من پـر و بـالت ندهم گفت مــــــرا دولت نــــــو راه مـرو رنجـــه مشو زانک من از لطف و کـــرم سـوی تــو آینده شدم گفت مـــرا عشق کهن از بــــر مـا نقــــــل مکن گفتـــــم آری نکنم ساکن و بــاشنـــــده شــدم چشمــــه خورشید تــــویی سایه گه بیـــد منم چونک زدی بر سر من پست و گــــدازنـده شدم  تــابش جــان یافت دلم وا شد و بشکافت دلـــم اطلس نــو بافت دلــــم دشمن این ژنـــده شدم صــورت جــان وقت سحــر لاف همی​زد ز بطـــر بنـــده و خربنــده بــــدم شـــاه و خداونده شدم شکـــــــر کنـــد کاغـــذ تو از شکر بــی​حـــد تو  کآمــد او در بــر من بـــا وی مـــاننـــده شـــدم شکر کنــــد خــاک دژم از فلک و چــرخ به خــم کز نظـــر وگـــردش او نـــو ر پـــذیــرنـــده شدم شکــر کنــد چــــرخ فلک از ملک و ملک و ملک کــز کــرم و بخشش او روشن بخشنــــده شدم شکــر کند عــارف حـــــق کز همه بردیم سبق  بـر زبـر هفت طبــق اختـــر رخشنــــــده شدم زهـــره بـدم مــاه شدم چرخ دو صد تــاه شدم یـوسف بـــودم ز کنــــون یوسف زاینــــده شدم از تــوام ای شهــره قمـــر در من و در خود بنگر کز اثـــر خنــده تـــو گلشن خنــــدنــــــده شدم باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان کز رخ آن شــاه جهـــان فـــرخ و فـرخنده شدم